Ίφλαντ, Αουγκούστ Βίλχελμ

(August Wilhelm Ifflnad,Ανόβερο 1759 – Βερολίνο 1814). Γερμανός ηθοποιός, θεατρικός συγγραφέας και σκηνοθέτης. Σε ηλικία 18 ετών, διαθέτοντας ήδη πολλά πνευματικά εφόδια, εγκατέλειψε την οικογένειά του και υπέγραψε το πρώτο του συμβόλαιο στο Hoftheater της Γκότα (1777-79). Λίγο αργότερα βρέθηκε στο Εθνικό Θέατρο του Μανχάιμ, όπου παγίωσε τη φήμη του ως ηθοποιού και γνωρίστηκε με τον Γκέτε και τον Σίλερ (στα θεατρικά τους έργα σημείωνε μεγάλη επιτυχία). Κατά τη μακρόχρονη παραμονή του στο Μανχάιμ (1779-96) άρχισε να γράφει θεατρικά έργα. Καθιερώθηκε με το έργο Έγκλημα από δοξομανία (1784), το οποίο ακολούθησαν τα δύο δράματα, που θεωρούνται τα καλύτερά του, με τίτλους Οι κυνηγοί (1785) και Τα γεροντοπαλίκαρα (1791). Τότε ξεκίνησε και η πρώτη ενασχόλησή του με τη σκηνοθεσία και τη διεύθυνση του θεάτρου καθώς και ορισμένες επιτυχημένες καλλιτεχνικές περιοδείες στις μεγαλύτερες πόλεις της Γερμανίας. Η πολύπλευρη αυτή πείρα έδωσε τους καρπούς της την επόμενη περίοδο (1796-1814), όταν, μετά τον διορισμό του στη θέση του διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου του Βερολίνου, κατόρθωσε να μεταμορφώσει τελείως τη θεατρική ζωή της πόλης. Ενίσχυσε τον θίασό του και έχτισε ένα νέο θέατρο (Schauspielhiaus), ενώ ταυτόχρονα παρουσίασε μια σειρά από φιλόδοξες και επιδεικτικές σκηνοθεσίες, οι οποίες κατέληξαν να αποπροσανατολίσουν το βερολινέζικο κοινό, που δεν μπορούσε πλέον να κάνει ουσιαστική αξιολογική διάκριση μεταξύ ενός έργου του Σίλερ, για παράδειγμα, και ενός του Κότσεμπου ή ακόμη μεταξύ του Γκέτε και του Βέρνε. Όταν, το 1811, ο Ί. διορίστηκε γενικός διευθυντής, εξακολούθησε να εμφανίζεται ως ηθοποιός και συγγραφέας και διεύρυνε μάλιστα τα ενδιαφέροντά του στον χώρο της μουσικής. Σήμερα, ο Ί. εκτιμάται ελάχιστα ως συγγραφέας (ο Ί. και ο Κότσεμπου θεωρούνται οι κύριοι εκπρόσωποι της μελό γερμανικής κωμωδίας). Αναφέρεται κυρίως για τις ικανότητές του στην οργάνωση του θεάτρου και για την υποκριτική του δεινότητα, αφού ήταν αξιοθαύμαστη η ενστικτώδης επιδεξιότητά του να αναπλάθει τύπους και χαρακτήρες προσώπων. Ο Ί. είχε ακόμη ασχοληθεί με τη συγγραφή μελετών και επιστολών καθώς και με τη διασκευή κειμένων για το θέατρο.